Η εκφρασθείσα τελευταίως υπό της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου ευχή για κοινό κατ’ έτος εορτασμό του Πάσχα υπό των δύο (Ανατολικής και Δυτικής) Εκκλησιών, καίτοι χαροποιεί ιδιαιτέρως
το χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτών, στην ουσία είναι κενή περιεχομένου και ως εκ τούτου, ατυχώς, ανεκπλήρωτη. Και τούτο διότι η εν λόγω ευχή θέλει ο κοινός εορτασμός να γίνεται, όπως σημειώνεται επί λέξει, «συμφώνως προς το Πασχάλιον της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Όμως, αποτελεί κοινό τόπο και συνάμα ηθικό και δεοντολογικό αξίωμα το ότι η συνδιαλλαγή δύο διαφωνούντων επί ενός ζητήματος, δεν γίνεται με την αποδοχή της θέσεως του ενός, αλλά με την αποδοχή μιας από κοινού συμφωνηθείσας τοιαύτης. Είθε, λοιπόν, οι ταγοί των δύο Εκκλησιών, εμφορούμενοι από το χριστιανικό πνεύμα ταπεινότητας, συνδιαλλαγής και αγάπης να καταλήξουν στην περιπόθητη κοινή της εορτής ημερομηνία.
το χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτών, στην ουσία είναι κενή περιεχομένου και ως εκ τούτου, ατυχώς, ανεκπλήρωτη. Και τούτο διότι η εν λόγω ευχή θέλει ο κοινός εορτασμός να γίνεται, όπως σημειώνεται επί λέξει, «συμφώνως προς το Πασχάλιον της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Όμως, αποτελεί κοινό τόπο και συνάμα ηθικό και δεοντολογικό αξίωμα το ότι η συνδιαλλαγή δύο διαφωνούντων επί ενός ζητήματος, δεν γίνεται με την αποδοχή της θέσεως του ενός, αλλά με την αποδοχή μιας από κοινού συμφωνηθείσας τοιαύτης. Είθε, λοιπόν, οι ταγοί των δύο Εκκλησιών, εμφορούμενοι από το χριστιανικό πνεύμα ταπεινότητας, συνδιαλλαγής και αγάπης να καταλήξουν στην περιπόθητη κοινή της εορτής ημερομηνία.
